بیابان زایی نتیجه انتقال آب بین حوضه ای
به اعتقاد یک کارشناس حوزه آبخیزداری از منظر طبیعی، انتقال آب از سرشاخه یک حوضه آبخیز به حوضه آبخیز دیگر بر هم زدن نظام ارتباط سیستماتیک مناطق را به دنبال دارد و نتیجه نهایی این کار خشکاندن مناطق زیردست و بیابان زایی است.
به گزارش گل سپید به نقل از ایسنا، ابوالقاسم حسین پور در یادداشتی ضمن اشاره به اینکه آب با اهمیت ترین منبع طبیعی پایه عنصر حیاتی زیست بوم و رکن اساسی در بقا و توسعه هر منطقه است، تصریح کرده است: اتکای آبادانی هر آبادی به کلیدواژه «آب» است که در فرهنگ ایرانی به درستی ریشه نام سکونتگاه قرار گرفته است. تعادل، توازن و پایداری هر منطقه بر اساس این مهم شکل می گیرد و بدون شک جداسازی، انتقال و جابجایی آن از هر منطقه با اهمیت ترین عامل ناپایداری در طبیعت است.
مدیرکل دفتر کنترل سیلاب و آبخوان داری سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور در ادامه یادداشت خود آورده است: شکل گیری پایداری مناطق در طول حیات هر منطقه با اتکا به آب بوده است. زنجیره عوامل طبیعی با دخل و تصرف در زیربنای تعادل یعنی آب در ابعاد گسترده بهم می خورد که تبعات مختلف زیستی، اقتصادی، اجتماعی و حتی امنیتی را به دنبال دارد. قوانین طبیعت و قواعد اکولوژیک اجازه اینطور دست اندازی ها به با اهمیت ترین عامل پایداری را نمی دهد.
وی با تکیه بر اینکه از منظر طبیعی، انتقال آب از سرشاخه یک حوضه آبخیز به حوضه آبخیز دیگر بر هم زدن نظام ارتباط سیستماتیک مناطق بالادست، میان حوضه و پایین دست است، معتقد است: نتیجه نهایی این حرکت خشکاندن مناطق زیردست و بیابان زایی است. از منظر حقوق اجتماعی نیز حذف حق آبه ها از یک منطقه به بهانه آباد ساختن منطقه دیگر در نهایت به تعارضات و نزاع مردمی بین مبدا و مقصد منجر خواهد شد ازاین رو اینطور بلندپروازی های توسعه به علت عدم همخوانی و سنخیت با قوانین طبیعت فرجامی جز ناکامی و خسارات سنگین نخواهد داشت.
این کارشناس حوزه آبخیزداری در ادامه یادداشت خود عنوان کرده است: اینکه گفته می شود انتقال آب بین حوضه ای با رعایت ملاحظات زیست محیطی انجام می گیرد، امری محال و ناشدنی است. جمع اضداد امکان پذیر نیست و این نگاه مغایر با قوانین طبیعت و قواعد اکولوژیک است و از اساس صحیح نیست. توسعه تنها بر اساس زیرساخت های طبیعی زیست بوم هر منطقه پایدار خواهد بود.
حسین پور در ادامه تغییر اقلیم، توسعه نامتوازن و بارگذاری های ناهمخوان با ظرفیت طبیعت و منابع آب در کشور را منجر به محدودیت در دستیابی به آب در بخش های وسیعی از کشور دانسته و تاکید کرده است که تداوم این روند بدون چاره اندیشی درست، سبب تشدید بحران و مشکلات بیشتری در آینده خواهد شد. کاهش منابع آب سطحی و حق آبه های آن با وجود افزایش شدت بارش ها و تشدید سیلاب ها به علت کاهش حجم آب های سطحی در کشور رخ داده است.
او همین طور آورده است: از طرفی وضعیت ۶۷ درصد آبخوان های زیرزمینی کشور با بیلان منفی فزآینده، کسری ۱۴۰ میلیارد مترمکعب و خطر فرونشست زمین در دشت ها بسیار بحرانی است اما آنچه که بیم آن بیشتر می رود تشدید لوله زایی ها و لوله گذاری های آب و سرقت کلان آب بین مناطق است که جز اختلال خطرناک در نظام طبیعت رنجور ایران و تبعات بد اقتصادی و اجتماعی آن حاصلی نخواهد داشت.
این کارشناس حوزه آبخیزداری در آخر تاکید کرده است: حالا که موضوع بازبینی در قوانین آب کشور مطرح است، انتظار می رود کارشناسان، متخصصان و مسئولان با تبیین درست موضوع، نگاه جامع و آینده نگر و عمل مسئولانه از بحرانی تر شدن بیشتر اوضاع جلوگیری و مسیر توسعه آینده کشور را هموار و حفظ طبیعت ایران را تضمین کنند.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب